کم شنوایی با وجود شیوع نسبتا بالا ممکن است خیلی جای نگرانی نداشته باشد و قابل برطرف شدن باشد.  بر حسب محل آسیب شنوایی در گوش، کم شنوایی به چهار گروه اصلی  کم شنوایی انتقالی، کم شنوایی حسی عصبی، کم شنوایی آمیخته و کم شنوایی مرکزی طبقه بندی می شود.

درمان کم شنوایی بر اساس محل آسیب:

درمان کم شنوایی انتقالی

هر مشکلی در گوش خارجی یا میانی که از انتقال صحیح صدا جلوگیری می کند را کم شنوایی انتقالی گویند. شدت کم شنوایی انتقالی معمولا از خفیف تا متوسط متغییر است.

در برخی موارد همچون عفونت گوش میانی یا وجود جرم در پوش، کم شنوایی انتقالی می تواند موقتی باشد. با توجه به عوامل بروز مشکل، معمولا با درمان دارویی یا جراحی مشکل برطرف خواهد شد.  هر چند استثنائا به دلیل برخی ریسک های درمان جراحی ؛ در مواردی نظیر اتوسکلروز، استفاده از سمعک در اولویت می باشد.

کم شنوایی حسی-عصبی

کم شنوایی حسی-عصبی ناشی از فقدان یا آسیب به سلول های مویی در حلزون گوش و یا حتی آسیب به نورون های عصب شنوایی می باشد. این نوع افت بصورت صورت دائمی می باشد. میزان افت شنوایی حسی عصبی؛ می تواند ملایم تا عمیق باشد.

در این نوع کم شنوایی؛ درمان دارویی یا جراحی وجود ندارد و بهترین راه حل؛ استفاده از سمعک می باشد. در برخی موارد،نظیر نوزادان، کاشت حلزون هم می تواند مفید باشد.

کم شنوایی آمیخته

کم شنوایی آمیخته در واقع ترکیبی از کم شنوایی حسی-عصبی و انتقالی می باشد. این نوع افت ناشی از اختلال همزمان در بخش های خارجی، میانی و داخلی گوش می باشد. بسته به نیاز اقدام درمانی یا تجویز سمعک می تواند مفید باشد.

کم شنوایی مرکزی

به دلیل آسیب به بخش های مرکزی تر سیستم شنوایی رخ می دهدکه از ساقه مغز تا قشر مغز را در بر می گیرد. بسته به نیاز تجویز سمعک و یا اقدامات توانبخشی دیگر نظیر تربیت شنوایی می تواند مفید باشد